Önünde Durma!

Cuma akşamı gösteri geç bitti. Anneye gel çanta topla, yola çık. Eve gel çanta boşalt, yarın için tekrar hazırla. Aman yarın öğlen televizyoncu gelecek evimi dağınık görmesin diye sağı-solu topla. Oldu mu yatışım gece yarısı.

Cumartesi sabah 07.15 de ayaktaydım.O kadar zor kalktım ki anlatmam. Rot ayarı bozulmuş araba gibi gün boyu yatağa (onlar sağa-sol çeker bana ne ben yatağa) çekildim.Ama ne mümkün yatmak. 08.00 de tontalak ile evden çıkış. 09.30 ders başlasın.

10.30 tontalak dersten çıksın banyosu, hazırlanması derken 11.0 de attık kendimizi dışarıya. Maslak da metroya bindik doğruca Şişli'ye kayınpederimin yanına.Televizyoncu gelecek ya baba işte ben size eşlik ederim dediydi dede.

Şişli'ye tam varmışken Erol telefon açtı. 'Ayla televizyon için gelen adam evin kapısındaymış dedi. Öğlen geliriz ama gelmeden önce sizi arayacağız ne demek yahu. Adam hem 11.30 da gelmiş hem de kapının önünden arıyor.O zaman bekleyecek dedim Erol'a ben 12.00 den önce evde olamayacağımı söylemiştim herkese.

Neyse dedeyle çıktık yola trafik vardı eve varmamız oldu 12.15. Adamlar anten girişimi nedir onunla uğraşıyor ben kendimi koltuğa attım öyle yorgunum ki ayağa kalkamıyorum, oturuyorum. Sonra hafif hafif sallantı başladı. Richter ölçeği gibiyimdir evdeysem eğer en ufak sallantıyı bile anlarım.Sonra gittikçe hızlandı.Gümüşlükteki ve yemek dolabındaki çanak-çömlek birbirine vurmaya başladı. Ahize şiddetli sallandı. Ayağa kalktım tontalak ne oluyor annecim bu ses ne dedi.

Telaşa memuresi olan ben böyle durumlarda nasıl oluyor bilmiyorum galiba ters tepiyor çok sakin oluyorum.Hadi Eray'cım elimi tut dedim. Önemli bir şey yok sadece ufak bir sallantı demeden çaktı köfteyi. Deprem oluyor dedi( geçen hafta deprem tatbikatı yapmışlar) Başladı ağlamaya. Böyle korkacağı,tepki vereceği hiç aklıma gelmezdi.O kadar çok korktu ki yüreğim bir kötü oldu.

99 depreminden çok iyi bildiğim için deprem biter bitmez belki de bitmemiştir bilmiyorum annemi aradım.Anne deprem oldu birazdan telefonlar kitlenir biz iyiyiz ulaşamazsan merak etme dedim. Hay demez olaydım çığlığı bastı.Hemen dışarıya çıkın öyle durumda dedi. Nasıl çıkacağız en üst katta  oturuyoruz asansör kullanamayacağımıza göre çocukla aşağıya inene kadar en iyisi evde güvenli olacağını düşündüğün bir yere sığınmak. Allahtan annem bahçedeymiş duymamış iyi ki duymamış aşırı tepki verirdi kalbi. Depremden inanılmaz korkuyor.

Neyse televizyoncu ve dede gitti.Annemler sürekli bize ulaşmaya çalışmış yok ulaşamayınca da çıldırmış.İyi ki arayıp merak etmeyin biz iyiyiz dedik ya demeseydik. Neyse ki ablamla whatsapptan yazıştık. Beni aramalarını yasaklandım çünkü Eray çok korktu. Bir de telefonda bahsedip korkusunu katmerlemek istemedim.

Haberleri açmadım. Dede alıp sizi Beykoz'a götüreyim yalnız kalmayın demişti istemedim rutini bozmadım.Neyse ki çok sürmedi korkusu yavaş yavaş eskiye döndü sadece birkaç saat peşimi bırakmadı.Aklına o ara ne fikirler geldi

-Annecim deprem sayesinde ben bir şeyi anladım
-Neyi anladın
-Vitrin gibi sabit olmayan eşyaların önünde durmamalıyız
-İyi fikir

İyi fikir mi demiştim Sonrasını nasıl anlatayım. Hafiye gibi peşimde.

Çamaşır atacağım makineye. Annecim deprem sırasında çamaşır makinesi üzerine gelebilir önünde durma..

Ellerimi yıkıyorum annecim bu banyo dolabı gözüme çok sağlam görünmedi önümde durma..

Mutfak tezgahında bir şeyler yapıyorum annecim bu mutfak dolapları deprem sırasında başına düşebilir önünde durma..

En son annecim yemek masasını sabitlesek mi acaba sen ne dersin diyordu. Ah tontalağım ah...

Allah daha büyük depremlerden korusun cemil cümlemizi.Amin