Cuma günü ana sınıfı 6-A nın yani Eray'ın sınıfının toplu doğum günü ve mezuniyet kutlaması olacaktı. Oyuncaklar alındı, anneler ikramları paylaştı. Ben zeytinyağlı yaprak sarması yaparım demiştim. Hatta salamura olan yaprak suya bile konulmuştu. Bu akşam saracaktım.
Lakin anneler olarak içimize sinmedi. Soma yangın yeriyken, ocaklara ateş düşmüşken, çocuklar babaları için ağlarken, çocuklarımız pastanın mumlarını söndürürken alkış tutamazdık. İçimize sinmezdi, sinmedi. İleri bir tarih de yapılmak üzere iptal ettik.
Bugün kocaman camları olan, gün gören, güneşin daima içeride olduğu odamda nefes alamıyorum. Onlar yıllarca kara kuyularda nasıl çalışmışlar. Orada sıkışıp kaldıklarında çaresizliklerini düşündükçe aklıma mukayyet olamıyorum.
Not: Tontalağım, oğlum bir gün bu blogu okuyacak kadar büyüdüğünde bil ki 13/05/2014 tarihinde ülkemizde bir katliam yaşandı. Giden umutların, planların, nefeslerin sayısı şimdilik 282. Tabi bu sayıyı çarp dörde, beşe. Çocuk, eş, ana, baba...Sayı maalesef ki artacak. Katliamın adını dün iş kazası koydular biliyor musun? Ha bunlar olağan şeylermiş bir de....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder