Portre

'Benim Ayla' diye yazmış resmin üstüne. Kendimi tanıyamam diye de bir de ok çıkarmış hasbam. Tabii isteklerini yapmayınca cadı anne, yapınca da annecim sen çok iyi annesin demeler..Yüzüme karşı cadı demez asla anca böyle resmeder. Sever hislerini, duygularını, muzipliklerini kağıda dökmeyi..

Her şey iki akşam önce başladı.Kardan zar-zor evimize varmışız şöyle ailecek bir sinema keyfi yapalım dedik. Başladık film seyretmeye.Eray kalktı neden yaptı bilinmez ekrana yapıştı ama ne yapışma. Önce uyardım sonra  neden öyle seyredemeyeceğine anlattım ama adam tınlamadı beni.3-4 kere daha uyardıktan sonra sen beni duymuyor musun diye patladım. Yüzüme baktı, yüzüne pis bir gülümse yerleştirdi ve bana baka baka yine ekrana yapıştı. Çat diye kapadım tabi televizyonu sinema saati bitmiştir dedim. Çok ağladı. Çok ağlarken de çok kabasın dedi..

Neyse bir süre sonra barıştık, öpüştük, koklaştık ama biliyorum ki unutmadı. Annecim senin resmini çizeceğim dedi. Çizerken bana hiç göstermedi bende o ara hava olmuş 1500 hem nasıl olmasın çocuğuma poz veriyorum. Bir şeylerin ters gittiği kikir kikir gülmesinden belliydi..

Ve çizime bakma zamanı geldiğinde şok şok şok. Adam beni cadı gibi çizmiş. Valla bozuldum. Bozulduğumu anladı ama annecim bu mutlu bir cadı, üzülme dedi. Sanki cadının mutlu olması cadı olma gerçeğini değiştirirmiş gibi...

Cadının ben olduğunu unutarak resim hakkında konuşmaya başladık. Anne yüreği böyle bir şey işte.Bari Eray'cım kollarını da çizseydin,böyle çok garip görünmüş dedim. O da bana dedi ki

Bu bir portre.. Portre yaparken kollar çizilmez annecim. Sen bunu bilmiyor musun?

Bende buradan kendilerine soruyorum: Bu bir portre madem  o zaman omzumda zebaninin ne işi var çocuğum...