ne yaparsa yapsın şaşırmayacağım diyorum ama

Perşembe sabahı bir sebepten ağlıyorum işte. öyle höyküre höyküre ortalığı yaygaraya vererek değil, bir köşede sessizce. Gözyaşlarım ise hiç sakin değil, bir acelesi varmış gibi yanağıma bile değmeden dökülüyor patır patır. Bunu gören küçük adamım koşarak geliyor yanıma 'Annen' diyor sarılıyor öpüyor, öpüyor, öpüyor... sonra üçlü koltuğa geçiyor oturuyor,anne diye beni yanına çağırıyor gidiyorum dizini gösteriyor, dizine vuruyor yatmam için yatıyorum ve üzerime kapaklanıyor'Annen diyor başımdan öpüyor o dakikadan sonra ne dert kalıyor ne de tasa



o öpülesi başlara ertesi akşam oyuncakla vuruluyor o çok ayrı bir mesele:)Allahıma her gün şükürler olsun böyle duygulu, düşünceli küçük bir beyefendiye sahip olduğum için.