Bisiklet

Sene eski jenerasyonun ortaokul yeni jenerasyonun 6,7.ci sınıf dediği yıllar.Çok sevdiğim bir bisikletim vardı benim hemide süspansiyonlu. Yani sene süspansiyonlu bisikletimle mahalledeki kızlara caka sattığım çok eski yıllar.

O yıllar erkeklerin bisikleti vardı ama çevremdeki bir kız dışında bisikleti olan bir kız hatırlamıyorum.Binerdim ona yokuş aşağıya sürerdim ahh ben o bisikletimle ne bahtiyardım. Bir başak olarak çocukluğumda bile çok temkinliydim.Bisikletime biner mahallede tini mini hanım şeklinde çok sakin yol alırdım.Sonra bir gün bir deli kaçtı içime dönüşüm yaşadım hem de bile bile.O dik yokuştan çok hızlı indim galiba elimin birini de bıraktım virajı alamayıp annemin ahretliği olan Gülten hanım teyzenin önce evinin önündeki kaldırıma çarpıp sonra evinin önüne sert bir iniş yaptım.Kalkamadım yerimden iki dizimin hali vah pek bir perişan. Çevreden koşup yardım edip eve getirdiler beni,hemen dizlerime pansuman yaptılar.Di mi hatırladım bak şimdi bizim zamanımızda tentürdiyot diye bir şey vardı.Ahh o benim nasıl korkulu rüyamdı. Annem o halimi görünce çok kızdı bana,anlamadım zaten hiçbir zaman düşmüş canı yanmış çocuğa neden bağırılır ki.... Sadece kızmakla kalacağını düşünmekle ne kadar yanılmışım

Okuldan dönüyorum bir gün bak hala sızısı var dizlerimde..Yokuş aşağıya bisiklet süren bir kız gördüm. Aaaaa erkek Çiğdem değil mi o. Benden 2-3 yaş küçük ama cüssesi var ya beni ikiye katlardı.Hımmm bisiklet almış galiba.Uzaklardan daha yakınlara geldiğimde bir de ne göreyim benim bisikletim değil mi o.Hemen yanıma gidip hesap sordum heyyy benim bisikletimi neden aldın?Artık senin bisikletin değil o annen bana verdi hem de heptenlik.Hiç bir şey diyemedim ki koştum eve bahçedeki çiçekleriyle yavrum, kızım diye konuşan anneme sormadım adeta haykırdım.Erkek Çiğdem benim bisikletimi almış güya sen vermişmişsin, görseniz gözlerim nasıl dolu dolu.. Evet ben verdim dediğinde ağlamaya başladım.Git al geri onu diye ne çok yalvardım. Verdiğim şeyi geri alamam artık o Çiğdem’in dedi.Annem almam dediyse almaz o yaşta bile ben bunu bilirdim.

Çocukken anneme hep kızdım,bana ceza verdiğini düşündüm.İşin garip yanı büyüdüğümde de bu fikrim değişmemişti.Yani ben o gün cezalandırılmıştım.Sonra 2008 ağustos ayında bir melekle tanıştım.Onun ilk kucağıma aldığımda sadece onunla tanışmakla kalmayıp yabancı olan birçok duyguya da nice to meet you hemşerim dedim.İyi geçinmek lazım sonuçta anneliğimle birlikte anladım ki bu duygular da bir ömür boyu benim hep peşimde.Bu duygular öyle bir sorumluluk yüklüyor ki insana her türlü fiziki ve duygusal arbadeden çocuğunu korumak zorunda hissediyorsun yani kanımca.

Sonra annemi anladım ben yooo yaptığı doğru demiyorum sadece annemi anladım.Yavrusunu koruma iç güdüsüyle böyle bir karar almıştı o gün eleştirmiyorum çünkü demek ki o zamanlar başka bir metot da bilmiyordu.Eray 3 yaşına gelene kadar herşey rayındaydı akşamları bizimle gündüzleri güvendiğim ya annanenin ya da babaannenin evinde.Düştüğü zaman kaldırdık, ağladığı zaman hemen yanında bittik.Okul’a başladığında işte her şeyin rengi değişti. Bizden ayrı bilmem kaç saat bir yer de vakit geçirecekti ve inanın bu kararı vermek hiç kolay olmadı.Sonra Eray için en iyisinin bu olduğuna karar verip okula yazdırdık.Tabi ki bu duruma da alıştık.

Okulun ilk günleri Eray’ın çantasında bir kağıt geldi.Pet shop’a bir gezi düzenlenecekmiş izin formu vardı.Elimde kağıt kalakaldım salonda.Erol’a daha çok küçük sahip çıkamazlar di mi,göndermeyelim di mi şeklinde yönlendirici sorular sordum.Erol bence gitmeli bu ona çok iyi gelir,hem alışsın dedi.Peki ben biraz düşüneyim dedim kağıda baktım bir süre.Sonra hani şimşek çakar ya beyninizde öyle bir durum oldu ve ben bir şey hatırladım.Tuğba’nın blogunda Eray daha küçükken bir yazı okumuştum yoo okumadım ki ben adeta yaşadım. Defne’nin okulunda bir gezi düzenlenmiş herkes katılmış bir çocuk dışında.Herkes geziye gidince o çocuk okulda tek başına kalmış.Tuğba onun ifadesini,yalnızlığını,hayal kırıklığını öyle güzel yansıtmıştı ki sonra o an o dakika ben bir karar aldım.

Çocuğumu bir fanusun içinde büyütmeyeceğim

dedim.Çocuğum önce Allah’a sonra öğretmenine emanet deyip kağıdı imzalayıp okula gönderdim.Lay lay lom anlattığıma bakmayın gezi 13,00-15,00 arasında olacaktı.O saatler de var ya bir milyon kelebek yüreğimden havalandı ve iki saat boyunca da kanat çırptı.O saatler nasıl geçti ben bilirim.3 yaşında ki çocuğum ailenin herhangi bir ferdi olmadan geziye katılmıştı.Sonra minik kuşum yuvaya yani anneannenin evine dönünce kelebeklerde yüreğime iniş yaptı. Birçok kez katıldı gezilere bende ki hissiyat şimdilik aynı ama.Yani o saatler yüreğimde milyon tane kelebek havalanıp kanat çırpıyor hem de delice.Biliyorum bunu da alışacağım yani biraz daha büyüyünce:)

Annesi olarak telaşlanıyorum diye koruma iç güdüsüyle bir çocuğu fanusun içine hapsetmek bence çocuğa yapılan en büyük haksızlık.Ha bir de bırakın çocukların dizleri de kanasın.

Not:Yarın tontalak efendi halk ekmek fabrikasını gezecekmiş okulda ki arkadaşlarıyla beraber, bakalım oralar ne kadar temiz.Araştırmacı-gazeteci tontalak efendi inanın bize hemen ispiyonlar:))Bu konu Domatessuyu beni mimlediğinde geldi aklıma, bilse dün nelere gidip geldim ben:)