151

Gün yaşanılanlara yakışır biçimde bitmeliydi.Bitti de.Gün içinde kendimle karşılaşmak istemediğimden bakmadım aynaya.Hani öyle yaparlar ya kadın az biraz tırlatmıştır doktor demiştir ki azcık açık havaya çıkarttın Leyla’yı.... Hahhh işte akşam bizimkiler de öyle yaptı.Bahane tabii Akmerkezim geldi dedi ablam. Yemekte de durmadı gözyaşlarım..Hem yedim hem ağladım .Annenin yaptığı yemeğinin tadını hiçbir tat da bulamazsınız ya dün akşam annemin yaptığı yemeğin tadı bile farklıydı.Tüm duygularım karman çormandı ya hani demek damak tadıma da bu karmaşıklık sirayet etmişti.Aslında beş duyu organım aynı haldeydi.Sesler birbirine karışmıştı, iç ses ile dış sesi ayırt edemiyordum,sevgiyle dokunan eli hissetmiyordum,yemeğin tadını alamıyordum, benim için endişenler yürekleri göremiyordum......

Öyle dedi bana bugün ahretliğim yani senin dayanıklılığına şaşırıyorum.Herşey bir insanın başına aynı gün gelebilir mi?Gelebilirmiş.Önce sıkı bir sol kroşe aldım,nefesim kesildi,tamam dedim bu sol kroşe uzun süre ayağa kaldırmaz beni.Öyle olmadı kalktım,sağdan soldan almaya hatta devam ettim her biri diğeri aratmayan... Ahretliğim artık bu kadar da olmaz ,herşey üst üste geldi dedi günün sonunda.Oldu ama

Arabada devam ettim artık hangi birine ağladığımı unuttum,aklıma o an hangisi gelirse. Anneme vardığımız da atkım ıslanmıştı.Gitmeyelim dedim.Israr ettiler.Biliyorum babası yoksa yanımızda tontalağı zapetmek çok zordur.Bir çocuğu annesinden başka en iyi kim tanıyabilir.Abartma dedi ablam,peki dedi sustum.Tesadüf bu ya Eray’ın bir üst yaş yani 5 yaş sınıfından bir çocuğun annesi ile karşılaştık.İlk gördüğümde kanım ısınmıştı kadına.Hiç tanımam aslında ne bilim sevdim işte.Beni  gördüğünde çok şaşırdı önce kekeledi.Zaten Türkçeyi az bilir kendisi yabancı uyruklu.

Önce çok güzel oynadı Eray sonra arızaya bağladı neler yaptı bir bilseniz.Çıkartmadık bir çocuğu üç kişi AVM den.Gitmem dedi artık AVM kapanacak yerlere atıyor tontalak.Üç kişi bir çocuğu tutamadık hayret verici.Herşeyi unuttum yerden çocuğu kaldırmaya çalışıyorum hayır ben gitmem diye bağırıyor.Üç saat daha kalsak biliyorum yine doymayacak.Alışveriş merkezlerinden nefret eden kadının böyle AVM delisi bir oğlu olsun.Erolu beklemedik atladık taksiye lakin o taksiye bindirene kadar neler yaşadık.Sonra taksi yokuşta kaldı ne ileri gidebiliyor ne geri.Hala lastik kokusu burnumda.İşte o an ağlamayı kesti tontalak action ona iyi geldi.Araç kaydı ileri gidemiyor ,dik yokuş geri geri çıkamıyor.Ayy ne dakikalardı en çok eğlenen bizim tontalaktı.Haa bir de ben şu yaşıma geldim daha o kadar renkli bir taksici tanımadım.

Vardık evimize öylece bırakmıştık sofrayı.Babam bulaşıkları yıkamış makineye bile atmamış,evin kırıntılarını süpürmüş, eve çeki düzen vermiş.Eskidenmiş azizim koca önde karısı üç adım geride... Haa insanlar yan yana yaraşır birde.Erol gelince bir bir anlattık yaptıklarını ve bir daha Erolsuz Eray’la adım atmamaya karar verdik.Hatta 18 yaşına kadar...

Annemlerde yattık.Neden o kadın beni görünce şaşırdı ki dedim yatmadan önce aynaya baktım.Gözlerim göz kapaklarımın ağırlığını taşıyamaz olmuş ne kötü dedim. Çok rahat olmasa da uyudum biraz ,yastığımı gece ne çok aradım.

Neden şu gün değil bilmiyorum, Şubat 1’i sabırsızlıkla bekliyorum.Sadece üzerine 151 gün sayacağım.O gün vakitlice olmadı belki lakin bir sofradan kalkacağım.Yaa işte böyle be blog ben derim ki hayatta ne üzüntüler yaşanırsa yaşansın iyi ki umut denilen birşey var.