Neden şimdi

Üzgünüm hem de çok üzgünüm. Elinden oyuncağı alınmış çocuk gibi üzgün,kırgın, ve sessiz. Sabah işe geldiğimde ‘bu siteye erişim mahkeme kararıyla engellenmiştir yazısını görünce gözlerime inanamadım. Evet mahkemenin böyle bir karar verdiğini biliyordum da bilmesine ama yine de bir umut vardı içimde. Yok kapatamazlar yahu kendini bilmez üç beş kişi için bunu yapmazlar diyordum.Halbuki ne kadar çok yanılmışım yaptılar işte.

Zaman geçtikçe üzüntümün yerine öfke aldı aynı ortaokulda hissettiğim öfke gibi.Bir beden eğitimi öğretmenimiz vardı hiç sevmezdim kendisini çok antipatik bir adamdı.Bir kişi hata yaptı diye sıra dayağına çekmişti bizi,hepimize birer tokat atmıştı hem de en Osmanlısından. Başkasının hatası için dayak yemeği uzun müddet içime sindirememiştim .Bugün aynen öyle hissediyorum sıra dayağına çekilmiş bir öğrenci gibi.

Evet birçoğunuz gibi o kadar emek harcayıp biriktirdiğim anılarımın uçmasına içim elvermedi ve wordpresse aktardım yazılarımı ne olur olmaz diye.Bir gün ablam bir kabahat işledi annem kimin yaptığını bilmiyor , çok sinirli ablam vınn diye kaçtı herzaman ki, ben dimdik karşısında duruyorum annemin o kadar da küçüğüm ki. Annem bana vurdu çünkü çok sinirli, ablam ise annem yatışana kadar gelmedi. Annemin sinirleri yatışınca durumu öğrendi’ ee güzel kızım neden ben yapmadım demedin ya da neden kaçmadın ablan gibi ‘dedi. Ben suçlu değildim ki neden kaçayım hem sen mi yaptın demedin ki dedim .Wordpresse girerken bugün aynen öyle hissettim. Ben suçlu değilim, neden buralara sığınayım ki.

Yalan yok denedim ama gerçekten denedim. Wordpresse girdim uzunca baktım sayfaya, inanılmaz üşüdüm, çok soğuk geldi bana. Hani bir eve misafirliğe gidersiniz de yardım etmek için mutfağa girersiniz ya ...Her zaman yaptığınız işleri ilk defa yapıyormuşsunuz gibi eliniz ayağınıza dolanır ve kendinizi bir tuhaf hissedersiniz.Hah işte tam da öyleydim ben o sayfada.Yabancı bir evin yabancı mutfağına girmiş gibi ...

Neden dedim neden şimdi.Tamda kendimi artık buralara ait hissediyorken neden şimdi. Çok eskiden blog açmama rağmen yazmadım, yazmayı sürdürmedim çünkü kendimi ait hissetmiyordum .3-5 ay önce herşey değişti. Düzenli yazmaya başladıkça izleyicilerim-izlediklerim oldu, yazılarıma ses verenler yazılarına-ses verdiklerim oldu, acılarıma ortak olanlar-acılarını içimde hissettiklerim oldu, komik yazılarını karnım ağrıyana kadar güldüklerim oldu, vay be yetenek budur işte dediklerim oldu....neden şimdi.

Öğlen tatilinde arkadaşlarımla şirketin kafesinde buluşur bir kahve içer onlara şebeklik yapar eğlenirdik hep birlikte. Daha geçen gün dememiş miydi Ayla artık hiç gelmiyorsun buralara seninle sohbet etmeyi özledim diye.Gak guk etmemiş miydim, şey öğlenleri biraz yoğun oluyorum gibi diyerek lafı geçiştirmemiş miydim. Öğlen tatillerimi artık benimsediğim insanların hayatlarına kendileri izin verdiği ölçüde ortak olmayı seçmemiş miydim .Neden şimdi.

Yazımı word sayfasına yazdım, şirketin başka bir bilgisayarından giriş yapabiliyorum ne saçma di mi oradan aktaracağım.Sitem yöneticisine de gidip şey ben bloguma giremiyorum da numarayı değiştirebilir miyim de diyemem çünkü kendisi şirketin Genel müdür yardımcısı olur.Evden yazamam çünkü oğlumun hakkına giremem zaten annesini özleyerek geçiriyor tüm gününü. Böyle sürdürüp sürdüremeyeceğimi bilemiyorum.